Στο προσκήνιο για τέσσερις περίπου δεκαετίες βρισκόταν ο Ηλίας Ονουφρίου ως μεγαλοϊδιοκτήτης, ιπποπαραγωγός και κυρίως ως εμπνευστής και δημιουργός του μεγαλύτερου ιπποφορβείου στην Κύπρο, αφήνοντας ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην σύγχρονη ιστορία του κυπριακού ιπποδρόμου.
Το ιπποφορβείο έζησε πολύ ένδοξες εποχές, κυρίως τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 όπου ανέδειξε ορισμένα πανίσχυρα άλογα και είχε πολλές και σημαντικές κλασικές επιτυχίες.
Προτού φύγει από τη ζωή τον περασμένο Δεκέμβριο είχε μια μεγάλη έγνοια αλλά και επιθυμία: Να συνεχίσει να λειτουργεί το ιπποφορβείο της Παρεκκλησιάς και μετά τον θάνατο του και να γίνουν οι απαραίτητες κινήσεις έτσι ώστε να αναβαθμιστεί και να πρωταγωνιστεί και πάλι στον αγωνιστικό στίβο.
Γι’ αυτό φρόντισαν να τον διαβεβαιώσουν ο αναβάτης Ανδρέας Σταυρινίδης και η σύζυγος του προπονήτρια Ειρήνη Σταυρινίδη, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την φροντίδα και εκγύμναση των αλόγων του ιπποφορβείου, ενώ από την οικογένεια του Ηλία Ονουφρίου, τη συνέχιση του έργου του έχει αναλάβει η κόρη του, πρώην προπονήτρια, Μαρή Ονουφρίου.
Πρωτοπόρος
Για τον Ηλία Ονουφρίου μάς μίλησε ο Ανδρέας Σταυρινίδης, ο οποίος τον θεωρούσε ως μέντορα του, καθώς έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο ξεκίνημα της καριέρας του τόσο ως αναβάτη όσο και ως προπονητή.
Αναπολώντας το παρελθόν ανέφερε με συγκίνηση:
«Η συνεργασία μου με το ιπποφορβείο της Παρεκκλησιάς άρχισε το 1996 όταν ήμουν 16 ετών και ξεκίνησα να ιππεύω ως μαθητευόμενος.
»Με άλογα της Παρεκκλησιάς πήρα τις πρώτες νίκες μου, αλλά και την πλειοψηφία των νικών που απαιτούνταν για να γίνω κανονικός αναβάτης. Στη συνέχεια, ο Ηλίας Ονουφρίου ήταν ο άνθρωπος που με παρότρυνε να γίνω προπονητής και μού ενέπνευσε την απαραίτητη αυτοπεποίθηση στα πρώτα μου βήματα. Σημειώνω ότι η αρχή της καριέρας μου ως προπονητής έγινε επίσης στην Παρεκκλησιά.
»Για μένα ήταν σαν δεύτερος πατέρας και διατηρούσαμε στενές οικογενειακές σχέσεις μέχρι το τέλος της ζωής του».
Για τις πολύτιμες συμβουλές που τού έδωσε κατά καιρούς και για την μεγάλη επένδυση που ήταν η δημιουργία της φάρμας, ο Ανδρέας Σταυρινίδης μάς είπε:
«Πάντα με προέτρεπε να μην παραμένω στάσιμος και να εξελίσσομαι, να φροντίζω να μαθαίνω συνεχώς, να ρισκάρω και να μην φοβάμαι την αποτυχία.
»Δεν ενδιαφερόταν για το στοίχημα και ποτέ δεν παραπονέθηκε για μειωμένη απόδοση αλόγων του. Στις αποτυχίες μάς προέτρεπε να σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι, να προσπαθούμε ξανά και να αρχίζουμε την σωστή δουλειά για την επόμενη φορά.
»Κύριο χαρακτηριστικό του ήταν το πρωτοποριακό του πνεύμα. Ο Ηλίας Ονουφρίου ήταν πάντα πρωτοπόρος και δεν φοβόταν να επενδύσει. Αυτό διαφαίνεται από το γεγονός ότι εμπνεύστηκε και δημιούργησε ένα ιπποφορβείο σπουδαίων προδιαγραφών με εξαιρετικές εγκαταστάσεις.
»Η φάρμα, η οποία άρχισε να δημιουργείται το 1987 διαθέτει δύο στίβους, ένα μικρό 800 μέτρων και ένα μεγάλο 1.700 μέτρων με ανήφορο και ευθεία που φτάνει τα 4 φέρλογκς. Επίσης, διαθέτει πισίνα, τέσσερα «walkers», εκ των οποίων το ένα με νερό και ένα τρόλεϊ 13 αλόγων, το οποίο στις ένδοξες εποχές μετέφερε την «στρατιά» των αλόγων στον ιππόδρομο για τις κούρσες.
»Όλα αυτά αποτελούν την εξήγηση γιατί ήταν ο πρώτος του οποίου τα άλογα είχαν πολύ καλή προετοιμασία από το ιπποφορβείο για να διαγωνίζονται και να έχουν σημαντικές επιτυχίες στον αγωνιστικό στίβο.
«Θα έλεγα ότι μπορεί όσον αφορά τις θέσεις και τα αξιώματα, ο Ηλίας Ονουφρίου να ήταν στο παρασκήνιο, όμως η δουλειά και το έργο του βρίσκονταν πάντα στο προσκήνιο».
Μείωση της παραγωγής
Μπορεί τα τελευταία χρόνια το ιπποφορβείο να μην είχε τις επιτυχίες του παρελθόντος, όμως δήλωνε παρών και συνέχιζε τη λειτουργία του κανονικά. Ο Α. Σταυρινίδης ανέφερε:
«Τα άλογα ήταν η μεγάλη αδυναμία του Ηλία Ονουφρίου. Παρακολουθού σε ανελλιπώς τις ιπποδρομίες από κοντά, ενώ μετέβαινε καθημερινά στη φάρμα και ήταν η “κεφαλή” του ιπποφορβείου.
«Η φθίνουσα πορεία του ιπποδρόμου, η σταδιακή μείωση του αριθμού των αγωνιστικών αλόγων και των ιπποδρομιών, είχαν σοβαρό αντίκτυπο και στο ιπποφορβείο της Παρεκ κλησιάς, το οποίο μείωσε τον αριθμό των ίππων που παρήγαγε, ενώ κατά καιρούς προχωρούσε σε πώληση αλόγων. Αυτή η κατάσταση στεναχωρούσε τον Ηλία Ονουφρίου, ο οποίος από τη μια ήθελε να συνεχίσει η φάρμα τη λειγουργία της και από την άλλη ήταν ασύμφορο να διατηρεί μεγάλο αριθμό αλόγων και έτσι έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να κρατήσει τις ισορροπίες.
• Το Β’ και τελευταίο μέρος του αφιερώματος για τον Ηλία Ονουφρίου θα δημοσιεύσουμε στην επόμενη έκδοση.
